بحث حرفه‌ای شدن تیم‌های لیگ برتر فوتبال، بحث مهم و حساسی است که به علت حواشی و جار و جنجال‌های بیهوده و زیاد و فوق تصور فوتبال ایران از یادها رفته است.

این روزها کمتر کسی از مسئولان فدراسیون فوتبال پیدا می‌شود که ضرورت این مهم را درک کرده و در مقام حل و فصل آن برآید، هرچند گاهی سروصداهایی به گوش می‌رسد که برخی تیم‌ها و باشگاه‌ها هیئت مدیره ندارند و اسامی برخی افراد هم در نهایت به عنوان اعضای هیئت مدیره برای رفع تکلیف اعلام می‌شود، اما آگاهان و دست‌اندرکاران خوب می‌دانند که هیئت مدیره و معرفی افراد آن تنها بخش کوچکی از معیارهای کنفدراسیون فوتبال آسیا برای حرفه‌ای شدن باشگاه‌هاست، هرچند ما این مسئله را هم به درستی رعایت نکرده‌ایم و صرفاً به اعلام اسامی تعدادی ریش سفید و پیشکسوت باشگاه‌های مختلف به عنوان هیئت مدیره اکتفا کرده‌ایم و خبری از اعضای فنی و کارشناسان امور مختلف نیست. هفته گذشته معیارهای AFC برای حرفه‌ای شدن باشگاه‌ها روی خروجی خبرگزاری‌ها قرار گرفت؛ معیارهایی که با شرایط کنونی هیچ یک از تیم‌های (نه باشگاه) حاضر فوتبال ایران همخوانی ندارد. هرچند معیارهایی که در زیر می‌آید شرایط آرمانی و نهایت توقع AFC و فیفا از فوتبال کشورهای عضو است، اما وقتی با شرایط تیم‌های فوتبال ایران مقایسه شود می‌توان نتیجه گرفت که ما نه با این شرایط ایده‌ال که از کمترین و پیش‌پاافتاده‌ترین امکانات مورد درخواست مجامع بین‌المللی فوتبال دنیا بی‌بهره هستیم. به راحتی می‌توان شرایط موردنظر آنها را با حال و هوای فوتبال ایران مقایسه کرد، اینکه آنها چه می‌خواهند و ما چه داریم، در حالی که معیارهای AFC و فیفا مسائل و مقوله‌های بسیار مهم‌تری را طلب می‌کند، اینکه با این شرایط کجای فوتبال ایران حرفه‌ای است؟ آگاهی از معیارهای فدراسیون بین‌المللی فوتبال و کنفدراسیون آسیا و مقایسه آن با شرایط کنونی تیم‌هایی چون پرسپولیس، استقلال، ملوان، سپاهان، مس، صبا، فجر، فولاد و... هرچند خوشایند نیست، اما واقعیتی است که نمی‌توان آن را انکار کرد؛ واقعیتی که اگر مثل قبل جدی گرفته نشود به نابودی فوتبال ایران و سقوط همیشگی آن از رده اول آسیا به جمع تیم‌های درجه دوم و سوم می‌انجامد.